ROZDZIAŁ 6

"Mieć miejsce, do którego się wraca to mieć dom. Mieć osobę, którą się kocha to mieć rodzinę. Mieć obie te rzeczy to prawdziwe błogosławieństwo."

~Summer~

Obudziły mnie delikatne pocałunki składane na mojej szyi. Powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam leżącego przede mną Louisa, już w pełni ubranego. Uśmiechnęłam się, cicho mrucząc. Włożyłam rękę w jego włosy, lekko przeczesując.
- Wszystkiego najlepszego skarbie - podniósł trochę głowę i dotknął swoim nosem mojego. Po chwili delikatnie i czule mnie pocałował.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Zapomniałam, że mam dziś urodziny.
- Ale ja nie zapomniałem - położył się z powrotem na swoje miejsce, patrząc w moje oczy. - Może nie będzie tak wyjątkowo jak w tamtym roku, ale spędzimy je razem - położył dłoń na moim biodrze.- Dziś nie przyjmuję żadnych służbowych telefonów.
- Każde urodziny z tobą są i zawsze będą wyjątkowe.
- A co jak kiedyś mnie zabraknie?
- Nawet tak nie mów. Nie przeżyłabym tego, gdybyś odszedł.
- Na szczęście ja się nigdzie nie wybieram. Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - zaśmiał się. - Kocham cię i w tej chwili nie wyobrażam sobie swojego życia, gdyby ciebie w nim nie było.
- Ja ciebie też kocham i nie chce cię stracić - pocałowałam go. W jednej chwili złapał mnie, biorąc na ręce i zszedł z łóżka.
- Co robisz? - zaśmiałam się, patrząc na schody, po których właśnie schodził.
- Co robię? Idę cię nakarmić - uśmiechnął się tajemniczo. Postawił mnie w kuchni przed wyspą kuchenną, dając wgląd na to wszystko co na niej stało. - Śniadanie dla solenizantki - szepnął mi przy uchu. Odwróciłam się i przytuliłam go oplatając jego szyję rękoma. Puściłam go po kilku sekundach i jeszcze raz popatrzyłam na blat. Dostrzegłam mały torcik ze świeczką i mój uśmiech się powiększył.
- Tort na śniadanie? - spytałam.
- Masz urodziny, jesteś w ciąży, lubisz słodkości - wyliczał na palcach. - Wszystko się zgadza - zaśmiał się uroczo.
- Dziękuję.
- No dalej, pomyśl życzenie. Na co czekasz? - mówił, a z moich ust nie schodził uśmiech. Podeszłam do wyspy kuchennej i zamknęłam oczy. Pogodzić się z przeszłością i żyć teraźniejszością. Pomyślałam życzenie i zdmuchnąłem świeczkę. 23 urodziny... Szybko minęło... Może nawet zbyt szybko...
- To będzie nasz rok Louis.
- Już jest - objął mnie w talii. - Mam coś dla ciebie - wyjął zza pleców małe pudełeczko i podał mi je. Otworzyłam powoli i zobaczyłam w środku bransoletkę z białego złota z zawieszką, którą była litera "L".
- Dziękuję. Jest przepiękna - spojrzałam mu w oczy z radością.
- Niech zawsze przypomina ci o mnie.
- Będzie - przytuliłam go. - Tooo... może coś zjemy? - Jestem troszkę głodna.
- Jasne - zaśmiał się.

*//*//*

Jest popołudnie. Możemy uznać, że ja naprawdę jestem leniem. Od rana siedziałam w piżamie i tak właściwie to dopiero teraz poszłam się ogarnąć. Jakoś. Jestem już po prysznicu i teraz zostało mi się jeszcze ubrać. Nałożyłam świeżą bieliznę, wciągnęłam na nogi czarne leginsy i narzuciłam luźną, dość szeroką jaskrawą bluzkę. Rozczesałam szybko włosy i wyszłam z zaparowanego pomieszczenia. Przeszłam do garderoby i z szufladki wyjęłam skarpetki, które zaraz założyłam na stopy tak samo jak moje białe conversy. Wyszłam na korytarz i zeszłam po schodach. Skierowałam się na taras, gdzie był Louis. Siedział na schodkach, robiąc coś na laptopie. Usiadłam obok, kładąc głowę na jego ramię.
- O, już jesteś - uśmiechnął się, zamykając urządzenie i odstawił je na bok.
- Jestem - zaśmiałam się. - Louis? - podniosłam głowę, gdy przypomniałam sobie, że zapomniałam mu o czymś powiedzieć.
- Co tam? - spojrzał na mnie z uśmiechem.
- Skoro są moje urodziny to nie możesz się na mnie złościć, denerwować i wkurzać. Prawda? - spytałam.
- Szczerze mówiąc to nigdy nie powinienem. A o co chodzi?
- O... dziecko... - uciekałam od jego wzroku.
- Co zrobiłaś? - przestraszył się.
- Ja nic, to... ty...
- Co? - zapytał całkowicie zdezorientowany.
- Będziemy mieć... bliźniaki...
- Żartujesz? - przełknął ślinę, a ja pokręciłam przecząco głową.
- Jesteś zły? - cicho spytałam.
- Dlaczego miałbym być zły? - odezwał się po chwili ciszy.
- Bo nic nie mówisz...
- Po prostu... nie mogę w to uwierzyć - zaśmiał się. - Tak, boję się. Mogę to szczerze powiedzieć, bo... nie wiem jak poradzimy sobie z dwójka małych dzieci, ale... nie ukrywam, że jestem szczęśliwy.
- Tak?
- Tak skarbie - przytulił mnie. - Wiesz co? - odsunął się na kawałek.
- Hmm?
- Mogliśmy to jednak przewidzieć - ponownie się zaśmiał. - Przecież mam dwie pary bliźniaków w rodzinie.
- Nawet o tym nie pomyślałam. Nie myślałam, że to będzie miało jakiś wpływ - cicho się zaśmiałam.
- Ale jak widać, miało. I to duży - uśmiechnął się szeroko. - Ktoś dzwoni do ciebie - powiedział, gdy usłyszeliśmy sygnał mojego telefonu. Wzięłam go do ręki, szybko spoglądając na ekran.
- Niall - odpowiedziałam odbierając połączenie. - Cześć braciszku.
- Hej mała - usłyszałam po drugiej stronie. - Nie wpadlibyście do nas?
- Pewnie, będziemy za jakąś godzinę.
- Okej. W-wiesz  co? Muszę kończyć. Harry chyba zbił coś w kuchni.
- Jasne, idź. Pa - uśmiechnęłam się, patrząc na Louisa.
- Do zobaczenia- powiedział rozłączając się.
- No to... jedziemy do mojego braciszka - zwróciłam się w kierunku chłopaka, odkładając telefon na schodek, lecz po chwili znów zaczął dzwonić.
- Chyba każdy chce dziś z tobą porozmawiać - zaśmiał się.
- Jak widać - ponownie wzięłam telefon w rękę. - A tym razem to Vanessa. Hej blondi. W końcu się odezwałaś - powiedziałam odbierając.
- Hej. Przecież wiesz, że bardzo bym chciała dziś z tobą być. Ale nie mogę... Muszę tu siedzieć, a najchętniej wsiadłabym w pierwszy lepszy samolot i do ciebie przyleciała.
- Dobra, dobra. Już się nie tłumacz, przecież wszystko rozumiem. Nie od dzisiaj siedzę w tym biznesie.
- Dlatego ty wiesz o tym chyba najlepiej - zaśmiała się. - Wszystkiego najlepszego mała.

*//*//*

- Gdzie ty mnie prowadzisz Niall? - zaśmiałam się, wchodząc po schodkach.

- Jak to gdzie? Do swojego pokoju.

- Ale po co?

- Zaraz się dowiesz. No chodź, chodź - popędzał mnie.

- Jakbyś nie zauważył jestem w ciąży, trochę trudno jest mi już się poruszać, wiesz?

- Sorry, zapomniałem. Pomogę ci - objął mnie w talii.

- Dzięki - szłam powoli po schodach.

- Pamiętasz co dałem ci rok temu na urodziny? - spytał, gdy znaleźliśmy się w sypialni blondyna.

- Jasne, że pamiętam. Naszyjnik mamy. Nie mogłabym o tym zapomnieć - uśmiechnęłam się.

- Teraz tez mam dla ciebie prezent.

- Przecież wiesz, że nie musiałeś niczego kupować. Dla mnie największym prezentem jest to, że jesteś tu ze mną.

- Kto powiedział, że to kupowałem? - spytał wchodząc do swojej garderoby, a za chwilę wyszedł, niosąc w rękach duże, srebrne pudełko. Postawił je przede mną na łóżku, gdzie siedziałam. - Mam nadzieję, że przyjmiesz to ode mnie - dodał z uśmiechem. Otworzyłam pakunek i moim oczom ukazał się piękny, biały welon ze złotymi wykończeniami. Podniosłam go wyżej, uważniej mu się przyglądając.

- Czy to jest...
- Mamy - powiedział za mnie, siadając obok. - Pół roku temu jak byliśmy w Irlandii i robiliśmy porządki, znalazłem go na strychu. Postanowiłem zabrać go i przetrzymać do tego czasu, aż będziesz mogła go założyć - uśmiechnął się lekko. Odłożyłam welon z powrotem do pudełka i mocno przytuliłam brata.

- Dziękuję - powiedziałam płacząc.

- Dlaczego płaczesz? - potarł moje plecy dłońmi.

- Ze wzruszenia... Mam pamiątki po mamie... Dzięki tobie... Dziękuję - powiedziałam lekko się odsuwając.

- Cieszę się wraz z tobą. Mam nadzieję, że założysz go na ślub. Ładnie by ci w nim było.

- Oczywiście, że założę. Tylko w ten sposób mogę mieć część mamy przy sobie - przytuliłam się do jego piersi.
- Chcę, żebyś była szczęśliwa, z Louisem.
- Jestem i to się nigdy nie zmieni - zamknęłam oczy. - Niall? Ja też mam dla ciebie niespodziankę - Powiedziałam podnosząc się i spojrzałam na niego.
- Przecież to twoje urodziny, a nie moje - zaśmiał się.
- Ale.. mam.
- Jaką?
- Będziesz podwójnie wujkiem.
- Cz-czekaj, bo nie bardzo rozumiem. Jak to podwójnie? Ty....
- Będziemy mieć z Louisem bliźniaki - powiedziałam cicho, czekając na jego reakcję. Chwilę myślał, patrząc się tępo w podłogę, lecz za chwilę mnie przytulił.
- Gratuluję - szepnął. - Moja siostrzyczka jest już taka dorosła. Nie mogę uwierzyć. Jeszcze niedawno byliśmy dziećmi.
- To uwierz - zaśmiałam się.
- Zawsze będę cieszyć się twoim szczęściem, pamiętaj.
- Wiem, cały czas to pamiętam - uśmiechnęłam się.

- Summer?! - usłyszałam głos dochodzący z korytarza. Po chwili zobaczyłam Louisa. - O, tutaj jesteś.
- Jestem - uśmiechnęłam się, cały czas przytulona do Nialla.
- Płakałaś? - spytał.
- Dlatego, że Niall jest bratem z marzeń.
- Co wy znów wykombinowaliście?
- Powiedzmy, że podarowałem Summer część naszej mamy - wtrącił się blondyn spoglądając na welon, a wtedy wzrok Louisa też tam powędrował. Uśmiechnął się widząc pamiątkę.
- Już rozumiem - usiadł obok, kładąc dłoń na moje plecy. - Nie chcę psuć nastroju, ale musimy wracać. Ktoś do ciebie przyjechał - wziął moją dłoń w swoją.
- Kto? - spytałam spoglądając na niego.
- Przecież wiesz, że ci nie powiem - zaśmiał się.

*//*//*

~Louis~

Zaparkowaliśmy przed domem, na podjeździe. Myślałem, że dziś jak zwykle będzie padać, ale znów się myliłem.

- Kto przyjechał, że zna kody do domu? - spytała Summer, odpinając pasy. Wyjąłem kluczyki ze stacyjki, spoglądając na nią.

- Nie domyślasz się? - zaśmiałem się. - Chwila - odwróciłem do niej twarz. - A tak w ogóle, to skąd ty wiesz, że będziemy mieć bliźniaki? Kiedy ty zdążyłaś pójść do lekarza?

-  Nooo... wczoraj wcale nie poszłam z Lou do galerii handlowej, tylko na kontrolę u lekarza.

- Mała kłamczucha. Mogłaś mnie zabrać. No chodź - wysiadłem z samochodu.

- Nie miałbyś niespodzianki, gdybym ci powiedziała gdzie idę - odpowiedziała podchodząc do mnie. Zaśmiałem się i wziąłem ja za rękę, prowadząc do domu. Weszliśmy do środka, zdjęliśmy buty i nim się spostrzegłem Summer już koło mnie nie było.

- Lottie! - usłyszałem krzyk dochodzący z salonu. Wiedziałem, ze się ucieszy. Ruszyłem w ich kierunku i zobaczyłem, że obie się przytulają.

- Najlepszego - powiedziała po oderwaniu. Podszedłem do siostry, również się z nią witając.

- Hej mała - szepnąłem, całując ją w czoło.

- Cześć braciszku - odpowiedziała, lekko smyrając mnie po włosach.

- Co tu robisz? - spytała Summer. - Myślałam, że jesteś zajęta, że pracujesz.

- Praca nie jest ważniejsza od rodziny. Słyszałam ostatnio, że będę ciocią to miałam zamiar przyjechać, a że okazało się, że podwójnie to...
- Louis się wygadał o bliźniakach, prawda? - Summer zmierzyła mnie wzrokiem, a ja udawałem, że o niczym nie wiem. No co ona ode mnie chce?
- Nie musiał - Lottie usiadła obok dziewczyny na kanapie. - Sama zgadłam, gdy zaczął omijać temat. Powiązałam koniec z końcem i doszłam do wniosku, że będziemy mieć kolejna parę bliźniaków w rodzinie - uśmiechnęła się.
- Naprawdę tak łatwo jest to odkryć? - usłyszałem jęk Summer.
- Nie - zaśmiała się moja siostra. - Inni tego nie widzą, ale ja znam swojego brata i wiem kiedy kłamie, kiedy coś ukrywa i kiedy mówi prawdę. W dodatku mieszkam z bliźniakami pod jednym dachem. Dla mnie nie było trudno odkryć o co chodzi. Zresztą, mama już wcześniej sugerowała, że tak może się zdarzyć.
- Czyli wszyscy wiedzieli pewnie nawet przed nami - zaśmiała się szatynka, równo ze mną.
- Teoretycznie tak. Właśnie, wszyscy z Doncaster przesyłają wam gratulacje - popatrzyła na mnie.
- Podziękuj im  za nas - odpowiedziałem.
- Nie ma sprawy. Zapomniałabym, mam coś dla ciebie Summer.
- Przecież wiesz, że nie musiałaś.
- Nie musiałam, ale chciałam. Poza tym nie wiem czy ty wiesz, ale masz już fryzjerkę i kosmetyczkę na ślub - powiedziała podając dziewczynie prezent.
- Kogo?
- No jak to kogo? - zaśmiała się. - Ja i Lou. Od czego jesteśmy? - śmiała się.
- Naprawdę pomożecie mi z tym wszystkim?
- Jasne, że tak. Ty jeszcze się pytasz? Mój brat w końcu się żeni, muszę mieć w tym jakiś wkład - śmiała się dalej. - No otwieraj.
- No już, już - odpowiedziała szatynka, otwierając dość duże pudełko. Spojrzałem na to co było w środku i dostrzegłem ogromną ramkę ze zdjęciami moimi i Summer. - T-to jest piękne. Dziękuję.
- Nie ma za co.
- Skąd ty wzięłaś nasze zdjęcia? - spytałem ciekawy.
- Trochę miałam w telefonie, trochę dziewczyny, mama, a resztę poszperałam wam w rzeczach - uśmiechnęła się niewinnie.
- Złodziej - powiedziałem krótko.
- Dziękuję Lottie - szatynka odłożyła ramkę do pudełka i przytuliła dziewczynę. - Zobaczysz, powiesimy to sobie w sypialni, albo w salonie. Gdzieś na pewno - zaśmiała się.
- Cieszę się, że się podoba.
- Bo to... Ałaaaaa!!! - Summer nagle krzyknęła, zatykając sobie dłońmi uszy. Szybko pojąłem co się dzieje. Zabrałem jej ręce mimo jej protestów i w to samo miejsce ulokowałem swoje dłonie, chowając jej głowę w swoje ramiona.
- Louis, co się dzieje?! - krzyknęła przerażona Lottie, próbując przekrzyczeć dziewczynę.
- Ma atak!! - krzyknąłem cały czas utrzymując szatynkę.
- Boli!!
- Oddychaj, słyszysz?! - krzyknąłem, patrząc na nią. Przymknęła oczy, piszcząc z bólu. Po kilku minutach tortur, ból minął, ale ze strachu Summer zaczęła nierówno oddychać.
- Brałaś dziś leki? - spytałem kucając przed nią. Chwile się zastanowiła i ostatecznie pokiwała przecząco głową.
- Zapomniałam - rozpłakała się. - Zawsze biorę przy śniadaniu, ale dziś nie wzięłam. Nie wiem co się stało - płakała.
- Uspokój się. Ja też tak kilka razy miałem. Nic się nie dzieje, słyszysz? Zaraz dam ci leki, dobrze? - spytałem, a ona przytaknęła. Przytuliłem ją do siebie, całując w tył głowy. Widzę, że jej przypadek naprawdę jest gorszy od mojego. Raz nie wzięła leków, a już ma atak. Tak łatwo jak ja może się z tego nie wyleczyć. Nie chcę, żeby miała takie życie. Chcę, żeby wszystko było z nią w porządku. Chcę, żeby w końcu była szczęśliwa. Bo ona na to zasługuje...

Ramka ze zdjęciami od Lottie