ROZDZIAŁ 1

" - Wytrzymasz - powiedział.                                                                
 - Nawet wyobrażenia nie masz, ile można wytrzymać."

~Summer~

Krzyki, piski, szum... Rozszalały i pełny ekscytacji tłum fanów. Wspomnienia z przed 2 lat wracają. Końcówka trasy i znów ostatni koncert. Zbiegam ze sceny, w pośpiechu odkładam mikrofon na pobliską skrzynię techników i biegnę do garderoby. Popycham drzwi i wchodzę do pomieszczenia. Widzę Louis'a z szerokim uśmiechem na twarzy i wpadam mu w ramiona. Okręca mnie wokół własnej osi i całuje mocno w policzek.
- Byłaś świetna jak zwykle. Moja gwiazdka - wypowiada, stawiając mnie powoli na ziemię.
- Bez twojego wsparcia, nie byłoby tak dobrze - zaśmiałam się, patrząc mu w oczy, gdzie pojawiły się urocze, małe zmarszczki.
- Błyszczysz na scenie, nawet jak mnie na niej nie ma - chwycił mnie za dłonie, splątując je razem. - Potrzebny ci odpoczynek po całej trasie. Pojedziemy na noc do hotelu. Leć się przebrać - cmoknął mnie w czoło.
- Czekaj na mnie - zaśmiałam się, puszczając go. Wyszłam na chwilę z garderoby i udałam się do techników. Jak zwykle zapomniałam, że nie zdjęłam odsłuchu. Roztrzepana i roztargniona. Oto teraz cała ja.
- Jak po ostatnim koncercie siostrzyczko ? - słyszę za plecami, gdy dochodzę na miejsce. Od razu rozpoznaję Niall'a.
- Bardzo zmęczona, ale pełna euforii - podchodzę do technika.
- Jak każdy z nas - wzdycha. - Widzimy się potem, tak ?
- Jasne - uśmiecham się, gdy odchodzi. - Zdejmiesz mi to ? - pytam mężczyznę, stojącego obok, a on się śmieje.
- Jak zawsze przychodzisz ostatnia. Dawaj - mówi, podchodząc bliżej. Chwilę majstruje przy urządzeniu i już po chwili się go pozbywa. - Gotowe - mówi zwijając kabelki.
- Dzięki - odchodzę i wracam do garderoby. Na miejscu nie znajduję już Louis'a. Z czego mogę wnioskować, że po prostu był gdzieś potrzebny. Podchodzę do stolika i biorę butelkę z wodą, po czym upijam łyk. Odstawiam przedmiot z powrotem na mebel i zdejmuję z siebie kostium, rzucając go na kanapę. Biorąc z wieszaka bluzkę, czuję jak ktoś kładzie mi dłonie na biodrach i składa delikatne pocałunki na mojej szyi.
- Ty tylko o jednym ? - pytam nakładając T-shirt. Sięgam po spodnie i już po chwili je również mam na sobie. - Zamierzasz odpowiedzieć  ?
- A to po prostu nie mogę sprawić przyjemności mojej narzeczonej ? - spytał, obejmując mnie w pasie.
- Oczywiście, że możesz, ale oboje wiemy, do czego to potem prowadzi - mówię z przymrużonymi oczami.
- No, ale nie zawsze...
- A wy jeszcze tutaj ? - usłyszałam głos Lou i się odwróciłam.
- Przecież trzeba jeszcze zebrać rzeczy - przypominam jej.
- Nie przejmuj się tym. Idźcie do autobusu i jedźcie do hotelu. Z Lottie i pozostałymi, wszystkim się zajmiemy - mówi z uśmiechem.
- Dzięki. Jesteś kochana - podchodzę do kanapy i zabieram torbę z rzeczami. - Tylko wiesz... jakby coś się działo to dzwonisz, tak ?
- Tak, tak - zaśmiała się. - Nie pracuję tu od wczoraj Summer.
- Wiem, ale...
- Zawsze wolisz się upewnić - mówi za mnie, śmiejąc się. - Lećcie odpocząć. Nic złego przecież się nie stanie.
- Jeszcze raz, dzięki - przytulam ją. - Do jutra - odchodzę do drzwi.
- Dzięki Lou - mówi Louis. - Wisimy ci kawę - podchodzi do mnie.
- Wiesz co ? Może lepiej wino. Tak na odprężenie - śmieje się.
- Jasne. Na razie - chwyta mnie za rękę.
- Pa - słyszę jeszcze przy drzwiach. Kierujemy się do wyjścia z obiektu i po chwili jesteśmy już w autobusie z resztą zespołu. Chwilę odpoczynku pora zacząć.

*//*//*

~Louis~

- Aaaaa !!! - usłyszałem krzyk, przez co się obudziłem. Otworzyłem oczy i zobaczyłem Summer siedzącą na łóżku.
- Co się dzieje ? - spytałem przejęty, podnosząc się do pozycji siedzącej.
- Noga... ała... - jęczała z bólu. - Skurcz....
- Spokojnie - odgarnąłem z niej kołdrę i przeniosłem się na drugą część łóżka. - Stopa ? - spytałem, a ona pokiwała pionowo głową. - Ta ? - ponownie spytałem dotykając lewej nogi.
- Tak... - jęknęła opadając na poduszkę.
- Zaraz przestanie - powiedziałem powoli masując jej kończynę.
- Ała ! - pisnęła, zakrywając twarz ręką.
- Wiem, że boli, ale będzie gorzej, jeżeli się tego nie rozmasuje - kreśliłem palcami kółka na jej stopie, w ten sposób masując. starałem się to robić jak najdelikatniej, by nie sprawić jej aż tak dużego bólu. - Lepiej ? - spytałem, gdy zauważyłem, że powoli zaczyna się uspokajać.
- Tak... dziękuję - zdjęła rękę z twarzy. - Już przestało.
- To dobrze.
- Przepraszam, że cię obudziłam... Znikąd zaczęło mnie bardzo boleć i...
- Nic się nie stało - przerwałem jej. - Ważne, że już w porządku, tak ?
- Yhym - pokiwała pionowo głową. - Louis ? - odezwała się po chwili milczenia. - Wiem, że to nie czas na to, żeby teraz o tym rozmawiać, ale...
- Ale co ? - zaciekawiłem się.
- Co z naszym ślubem ?
- No... trzeba niedługo zacząć przygotowania. Jak tylko wrócimy do Londynu to wynajmę kogoś do pomocy, dobrze ?
- Dobrze - uśmiechnęła się delikatnie.
- Wiesz,  że... przejechałem po niej wzrokiem. - Jak tak tu leżysz, to pobudzasz wszystkie moje zmysły... - przesunęłam swoją dłoń w górę, wzdłuż jej nogi. Zatrzymałem się na udzie kreśląc palcem znaki.
- Wiem, bo tak jest niemal zawsze - powiedziała powoli.
- I nie zamierzasz temu zapobiec ? - przybliżyłem swoje usta do jej spoglądając z pożądaniem w oczy.
- Nie - szepnęła. - Jestem śpiąca - zrzuciła mnie z siebie.
- To wyśpisz się w samolocie...
- Nie wygodnie tam jest - mruknęła.
- Summer... - zacząłem bawić się końcem jej koszulki. W momencie znalazła się na moim brzuchu i wpiła się w usta, a ręce położyła na moich policzkach. Oddawałem pocałunek za pocałunkiem, próbując zdjąć z niej koszulkę, ale kiedy już miałem to zrobić, oderwała się ode mnie i położyła obok, a ja nie wiedziałem o co chodzi.
- Dobranoc - przykryła się kołdrą kładąc głowę na mojej klatce piersiowej.
- Ej, to nie jest zabawne. Narobiłaś mi tylko nadziei - mruknąłem pod nosem.
- Jestem zmęczona i nie mam dziś ochoty - usłyszałem w odpowiedzi.
- Odpoczywaj - westchnąłem. - Dobranoc - pocałowałem ją w czoło. Po chwili sam zasnąłem.

*//*//*

~Summer~

Nie wiem jakim cudem, ale obudziłam się o 7:00 i od tamtej pory nie mogę zasnąć. Z racji tego, że Louis wciąż spał, postanowiłam, że się ogarnę i na spokojnie spakuję nasze rzeczy. Już się umyłam i ubrałam, zostało mi jeszcze wysuszyć włosy i się pomalować. Wzięłam z torby suszarkę i szybko wysuszyłam włosy, dodatkowo je rozczesując. Po kilku minutach zrobiłam sobie też delikatny makijaż. Schowałam kosmetyki razem z suszarką do torby i wyszłam z łazienki. Odstawiłam ją obok innych walizek i spojrzałam na zegarek. 9:27. Wow. 2 godziny się myłam... Ja chyba naprawdę nie mam poczucia czasu. O 12:15 mamy samolot, a Lou wciąż śpi. No ile można ? Jak tak dalej pójdzie to nie tylko spóźnimy się na samolot, ale dodatkowo nas tu zostawią. Wzięłam do ręki jedną z poduszek i rzuciłam nią prosto w chłopaka, na co ten się skrzywił. Nadal spał, więc westchnęłam, przewracając oczami i postanowiłam, że spróbuję czegoś innego.
- Wstawaj !!! - krzyknęłam mu nad uchem, że aż podskoczył.
- Czemu ty krzyczysz ?- otworzył szeroko oczy.
- Chcesz spóźnić się na samolot kochanie ? - przekręciłam głowę.
- O Boże... jak ty mnie męczysz - jęknął przeciągając się.
- Było mi się nie oświadczać - zmrużyłam oczy i chciałam odejść, ale pociągnął mnie za rękę tak, że wylądowałam wprost na jego klatce piersiowej, bardzo blisko ust.
- Żartowałem przecież. Gdybym cię nie kochał, to bym ci się nie oświadczał, tak ? - spojrzał mi w oczy, kładąc obie dłonie na mojej talii.
- Powiedzmy, że ci wierzę...
- Ej ! - zaśmiał się, a ja wstałam z niego.
- No przecież, że żartuje. Wstawaj, bo ja nawet nic jeszcze nie jadłam - rzuciłam w niego bluzką, którą wcześniej wyjęłam z jego walizki.
- Czemu rzucasz we mnie ubraniami ? - spytał piszcząc.
- Chcesz to możesz zaraz łapać też swoje buty - mruknęłam.
- Nie dzięki - powiedział wstając.
- No szybciej ! Jestem głodna ! - jęknęłam.
- No ubieram się ! Co z tobą się ostatnio dzieje, co ? - spytał zapinając swoje spodnie.
- O co ci chodzi ? - rzuciłam od niechcenia.
- O to, że ostatnio masz jakieś humorki, które co chwilę się zmieniają, ciągle byś tylko spała i cały czas jesteś głodna - powiedział zerkając na wyświetlacz telefonu.
- Dziwisz mi się ? Byliśmy prawie rok w trasie, mało śpię, mało jem i cały czas stresuję się nowymi rzeczami.
- Tylko ty tak twierdzisz - mruknął.
- O co ci znowu chodzi ?! - krzyknęłam ponownie, podrzucając ręce ze zdenerwowania.
- Czy ty tego naprawdę nie widzisz ? Nawet ja zdążyłem to zauważyć - podszedł bliżej.
- Ale co ? - spytałam stanowczo.
- To, że masz objawy jakbyś była w ciąży. Czy ty przypadkiem czegoś przede mną nie ukrywasz ?
- Co ?! Zwariowałeś ?! Nie jestem w ciąży !
- Skąd masz tą pewność, co ? - nie ustępował.
- Bo jakiś czas temu robiłam test. Jasne ?
- Niech ci będzie, ale ja i tak wiem swoje.
- Ugh ! - oburzyłam się. Usłyszałam pukanie do drzwi i poszłam otworzyć. W wejściu zobaczyłam Lou.
- Hej Summer, idziecie...
- Powiedź mi jedno ! - naskoczyłam na nią nieświadomie. - Czy ja wyglądam jakbym była w ciąży ?
- Noooo... - przekręciła głowę przyglądając mi się. - Ja to już dawno podejrzewałam... A co, jesteś ? - spytała zaciekawiona.
- Nie ! Czy wy wszyscy pogłupieliście ?!
- Nie ważne. Miałam was spytać czy idziecie teraz na śniadanie - oparła się o framugę drzwi.
- Tak - westchnęłam. - Louis !
- Czemu ty się kobieto drzesz ? - podszedł bliżej nas. - Hej Lou.
- Cześć Tommo - popatrzyła na niego znacząco.
- Idziesz ? - wycedziłam.
- Tak, idę tylko ze względu na to, żebyś mnie przypadkiem nie pobiła - przeszedł obok mnie.
- Po prostu... chodź - złapał go za rękę, a w drugą wzięłam kartę od pokoju i wyszliśmy na korytarz.

*//*//*

Kilka godzin temu wróciliśmy do Londynu. Od razu, gdy dotarliśmy do domu, okazało się, że razem z chłopakami mam nagrać dziś kilka piosenek. A wręcz musimy. Zresztą... jak zwykle. Co tu dużo gadać ? Obowiązuje nas kontrakt i musimy się go trzymać. Przynajmniej ten menadżer jest normalniejszy niż moja matka. 

Siedzimy w studiu kolejną godzinę. Zamówiliśmy tony jedzenia. I tak większość z nich to fast foody. Trudno. Louis i tak narzeka, że jestem zbyt chuda. A że mało jem... Wzięłam do ręki kawałek pizzy, aby w końcu go dokończyć.

- Summer, Louis ? Wasza kolej - usłyszałam głos Ben'a.

- Chwila - powiedziałam z pełną buzią. Wzięłam butelkę z wodą i kiedy już przełknęłam jedzenie, popiłam napojem. Odstawiłam butelkę na stolik i weszłam do pomieszczenia do nagrań, gdzie był już Louis.

- "Just Hold On" *, refren - poinformował mnie szatyn. 

- Yhm - pokiwałam głową. - Zaczynajmy - założyłam słuchawki i wtedy dopiero został puszczony podkład.

- "What do you go when your story's done ?

You can be who you are who you'll become

Oh, oh, oh"* Aaaaaa !! - przerwałam w połowie zdejmując słuchawki.

- Summer ? Co się dzieje ? - zaniepokoił się Louis. Zakryłam uszy słysząc piski, szumy i czując niemiłosierny ból w jednym z nich. - Summer ?! - krzyknął podbiegając do mnie. Zsunęłam się na podłogę, nie potrafiąc niczego opanować. - Dzwońcie po lekarza !! Summer ?! Słyszysz mnie ? Summer ? - usłyszałam stłumiony głos. Otworzyłam załzawione oczy i spojrzałam na chłopaka. Pokiwałam pionowo głową,  w ten sposób odpowiadając na pytanie. - Możesz powiedzieć co się dzieje ? - spytał.

- Uszy... - jęknęłam zaczynając płakać. - Piski, szumy...

- Bolą cię ? - ponownie spytał. Przytaknęłam patrząc mu w oczy.

- Spokojnie, zaraz przyjedzie lekarz - schował moją głowę w swoich ramionach. - Powoli będzie przestawać. Zaufaj mi - powiedział nie wypuszczając mnie z objęć.

      Siedzieliśmy tak dopóki nie przyjechał lekarz, nasz przyjaciel. Minęło może 10 minut.

- Ma podobne objawy co Louis. Pamiętasz ? - usłyszałam głos mojego brata.

- Tak, pamiętam. Mam nadzieję, że to nie to o czym myślę - słyszałam zbliżający się do nas głos. - Cześć, cześć - przywitał się szybko i podszedł do mnie. - Summer, słyszysz mnie ? - spytał, a ja przytaknęłam. - Nadal słyszysz piski i szumy ? - znów pokiwałam głową. - I wciąż cię bolą uszy ? - spytał, a ja kolejny raz potwierdziłam.

- Co się dzieje ? - zapytałam z płaczem.

- Niestety nie mogę teraz tego stwierdzić. Musimy zabrać cię do szpitala. Tam wykonamy potrzebne badania - usłyszałam. - I nie panikuj, bo to może wszystko pogorszyć - dodał. Jak ja mam nie panikować ?! Boję się jak cholera ! Nie wiem co ze mną jest.

*//*//*

Od ponad godziny siedzimy w szpitalu. Wykonali mi potrzebne badania, a teraz czekamy na wyniki. Louis miał rację. Przestały boleć mnie uszy i dobrze słyszę. Jak na razie siedzimy na korytarzu i właśnie jedyne co możemy to tylko czekać.  Chłopaki bardzo się przestraszyli, są teraz z nami. Vanessa tez przyjechała. A ja zaczynam coraz bardziej się bać. 

- Mam wyniki - usłyszałam nad sobą głos. Podniosłam głowę i zobaczyłam naszego lekarza. - Zapraszam cię do gabinetu - wskazał na koniec korytarza. Wstałam z krzesła trzymając Louis'a za rękę, co spowodowało, że on też musiał wstać.

- P-pójdź tam ze mną... - powiedziałam cicho w jego stronę.

- Dobrze - pocałował mnie w czoło. - Chodź - objął mnie ramieniem. Przeszliśmy kawałek i weszliśmy do gabinetu. Usiedliśmy przed dużym biurkiem. Próbując, się uspokoić zamknęłam na chwilę oczy i głęboko odetchnęłam. poczułam jak Louis ściska mocniej moją dłoń.

- Więc... nie jest za dobrze... I obawiam się, że to pokrzyżuje ci wiele planów - powiedział lekarz. Przełknęłam ślinę i mocniej ścisnęłam dłoń chłopaka

* Piosenka Louis'a Tomlinson'a - "Just Hold On".